Toch de stoute schoenen aangetrokken en op mijn Dell-laptop Mint 22 Mate ge-installeerd.
Ik kies voor een lege 25GB partitie naast mijn 25GB 21.3 rootpartitie verder gebruik
ik altijd een aparte home-partitie (van 25GB) en een swap-partitie. Dus geen swap-file
en home-directory op mijn root-partitie. Ik vind een swap-file en homedirectory op een
root-partitie namelijk heeeeel lelijk. Ik wil namelijk niet dat mijn root-partitie ooit
vol kan raken....
En de rest van mijn disk (ssd) blijven datapartities (ntfs, ivm ook aanwezige win10 en ext4)
Leuk dat het me lukte maar ik merk totaal geen verschil met Mint 21.3, dus dat blijf ik
voorlopig als standaard houden.
Verder heb ik Mint 22 Mate ook op mijn netbook (Samsung N210 met 2GB geheugen en
Samsung 128GB 830 SSD) ge-installeerd en daar gekozen voor een automatische
installatie op de hele schijf (weg Win7 en oude verlopen Ubuntu 14(?))
Er werd één grote partitie op mijn schijf aangemaakt (en efi-partitie ?), een rootpartitie met een swapfile
van 6GB en de home-directory er op.
Dat is dus niet meer te gebruiken, zo traaaaag. Met mijn oude Mint was nog prima te
werken met deze computer.
Waar zijn de tijden gebleven dat ik nog prima dual-boot (win3.11, slackware-linux) kon
werken op een desktop met een 486DX 50 MHz CPU en 16 MB geheugen en 360 MB HD?
Processor van 1 CPU van 50MHz naar 2 CPU 1,6GHz (factor 60?), geheugen van 16MHz
naar 2GB (factor 125), HD van 360MB naar 128GB (factor 355)
Ik vind de systemen echt geen factor 100 beter geworden.....
Sorry, voor deze overpeinzing